bang

[bæŋ] 1. n

(of door) trzaśnięcie nt, trzask m; (of gun, exhaust) huk m, wystrzał m; (blow) uderzenie nt, walnięcie nt

2. vt

door trzaskać (trzasnąć perf) +instr; one's head etc uderzać (uderzyć perf) +instr, walić (walnąć perf) +instr

3. vi

door trzaskać (trzasnąć perf); fireworks strzelać (strzelić perf)

4. adv

to be bang on time (BRIT: inf) — być co do minuty

to bang at the door — walić w drzwi

to bang into sth — wpaść (perf) na coś

bang! bang! you're dead! — pif-paf! nie żyjesz!

* * *

[bæŋ] 1. noun

1) (a sudden loud noise: The door shut with a bang.) łomot

2) (a blow or knock: a bang on the head from a falling branch.) uderzenie

2. verb

1) (to close with a sudden loud noise: He banged the door.) zatrzasnąć

2) (to hit or strike violently, often making a loud noise: The child banged his drum; He banged the book down angrily on the table.) walnąć

3) (to make a sudden loud noise: We could hear the fireworks banging in the distance.) trzaskać

•

- banger